Daha lise 2ye gidiyordum sanırım, saati ve tarihi tam hatırlayamıyorum ama olayı kesinlikle unutamıyorum. Annem beni hastanede bekliyordu bende otogardan hastaneye yürümeye başladım. Annemin beni neden yalnız bıraktığını hatırlamıyorum ama yalnızdım işte. Tahta ve eski bir köprü var yolumun üzerinde hatta askeriyenin önünden geçip o köprüye doğru gitmem gerekiyordu hastaneye varmak için yoldan arabalar geçiyor falan. Sonra arkamda ayak sesleri duydum ve sebepsizce tedirgin oldum belkide hissettim kötü enerjisini o varlığın. Varlık diyorum çünkü adam kelimesi ona yakışmaz onun insan olduğundan bile şüpheliyim. Hangi insan küçük bir çocuğa bir şey hisseder ki? Askeriyenin oradan beri takip etti beni taki köprüyü geçene kadar. Sonra hızlı adımlarla bana yaklaştı ve dokundu. Ben bastım çığlığı ama kimse yoktu etrafımızda. Ne yapıyorsun sen be dedim iyiyim sen ne yapıyorsun dedi yüzsüz yüzsüz. Koşup uzaklaşmaya başladım hastaneye doğru. şükür peşimden gelmedi. Annemin yanına gidince anlatmamam gerek diye düşündüm ama annem bir daha beni yalnız bırakmasın diye anlattım. Ben şuan evliyim ve bir çocuğum var hala dışarıya tek başıma çıkamıyorum. Sanırım olayın etkisini uzunca bir süre daha atlatamayacağım