arkadaşlarımla beraber stadyumdaki konsere gidiyorduk, bir sebepten yarı yolda vazgeçtim ve eve gitmek için gittiğimiz yolu geri yürümeye başladım. bu sırada da bir arkadaşımla telefonda görüşüyordum.geçtiğim yol Sarıyer in merkezinde gayet işlek bir cadde idi hatta sabah-akşam öğrencileri okul için kullandığı mezarlıkların olduğu önüne pazar kurulan bir cadde. yani mezarlık dediğime bakmayın merkezin merkezi işte. Neyse olay günü telefonla konuşurken yürüyorum ve bir el arkamdan popomu ve hatta genital bölgeme öyle sert bir şekilde müdahale etti ki yaşadığım korku anlatılmaz. arkamı dönüp ne olur diye bakınca gördüğüm yüzü hayatım boyunca unutamam. delilikten iri gözleri dışarıya fırlamış, kirli sakallı 1.70 boylarında zayıf esmer, hırpani giyinen ve bu tacizi yaparken gülümsemekten ağzı kulaklarına varmış bir adam.. ben tüm bu şaşkınlıkla bu kim, ne yapıyor, neden yapıyor diye durumu idrak ederken ona yüzümü döndüğüm anda bu sefer de genital ve göğüs bölgelerime saldırdı. kaldırım üzerinde olduğum için (diğer yanım da mezarlık duvarı) can havliyle sapığı ittirdim. birkaç adım geri gittiyse de saldırmaya devam etti, olabildiğinde bağırdım. Çığlıklar, haykırışlar vs. 50 m ötemde halı saha, 30-40 m ötemde evler var ve bir caddenin üzerinde manyağın biri tarafından tecavüz edilmeye çalışılırken o haziran-temmuz günü bir Allah ın kulu çıt bile çıkartmadı. Sanki bütün Sarıyer halkı ve onların vicdanları mezarlıktakiler kadar ölüydü. bana göre saatler süren bir mücadele, gerçek zamana göre birkaç dakika boyunca o sapıkla boğuştum. beni mezarlığa çekip tecavüz etmeye ve belki öldürmeye yeltenen bir manyakla Sarıyer in merkezinde, en işlek yerinde, kavga olsa milletin izlemek için pencerelerine çıkacağı ama canımla uğraştığımda kimsenin umrunda olmayan bir caddede canımı korumaya çalıştım. Tek başıma. Sonunda sapık vazgeçti yeltendiği pisliklerden ve koşarak yolun karşı tarafındaki mezarlığa atlayıp gözden kayboldu. o gittikten sonra ne yaptım bilmiyorum.ne kadar orada kaldım, ya da kaldım mı? bilmiyorum. hatırladığım şey bir vızıltı duyduğumdu, bakındım, elimdeki telefondan geliyor. arkadaşım hala hattaymış, tüm o mücadelede telefon elimde sıkı sıkıya duruyormuş ve o zavallı her şeyi kilometrelerce öteden duymuş ve hiç bir şey yapamadan sadece 'gamze kaç, koş' diye beyhude kendini paralamış.

Eve gittim, kimseye bir şey anlatmadım. polis karakol vs. uğraşmayalım diye. Zaten İzmir den yeni taşınmışız ailem tedirgin olmasın diye, izinlerimi kısmasınlar diye (o zaman 16-17 yaşlarındaydım) ve tabiki etiketlenmeyeyim diye. çok uzun bir banyo yaptım derimi doymak istedim resmen. aradan 15 seneye yakın zaman geçti. zaman zaman düşünüyorum. ya o gece kendimi savunamasaydım,tecavüze uğrasaydım, ölseydim? çekseydi beni kuytu bi yere ya da bayıltsaydı? ya da daha beteri.. o pencerelerine çıkmayan, yardım etmeyen, korkup sinen insanlar hiç mi pişman olmayacaklardı? vicdanlarına ne deyip susturacaklardı?

2 kişi destek verdi.

YALNIZ DEĞİLSİN / DESTEKLİYORUM!

Yorum yaz DAHA FAZLA BİLDİRİM